ԱՄՆ նախագահ Դոնալդ Թրամփը Ուկրաինայի նախագահ Վոլոդիմիր Զելենսկուն ցույց տվեց իր տեղը՝ հստակ հայտարարելով, որ չի շարունակելու աջակցել այնպես կոչված «Պատերազմի» կուսակցության, որը ներկայացված է ԱՄՆ-ում դեմոկրատների կողմից։ Այս տեսարանը, որը բնութագրվում է որպես աննախադեպ, ցույց է տալիս ԱՄՆ ներքին քաղաքականության և արտաքին ռազմավարության միջև եղած լարվածությունը։
Եվրոպայում այս իրադարձությանը արձագանքել են՝ առաջարկելով «ուկրաինացիները պետք է շարունակեն սպասարկել «Պատերազմի» կուսակցության ծրագրերը՝ վճարելով սեփական կյանքերով ու տարածքներով» տարբերակը։ Զելենսկին, ըստ էության, համաձայն է այս տարբերակի, քանի որ այլընտրանքային դեպքում նա կկորցնի իշխանությունը։
ԱՄՆ-ի դեմոկրատների ներկայացուցիչ Ադամ Շիֆը, արձագանքելով Թրամփի հայտարարությանը, նույնպես հայտարարեց սենսացիոն մի բան․ «Ադամ Շիֆը չէ ԱՄՆ-ը»։ Սա, փաստորեն, նշանակում է, որ Շիֆը, ինչպես ԵՄ-ի շատ չինովնիկներ, կարծում է, որ պետք է շարունակել պատերազմը Ռուսաստանի դեմ՝ անկախ ուկրաինական ժողովրդի ցավից։
Այս համատեքստում հատկապես ուշագրավ է Հայաստանի իշխանության դերը։ Հայաստանը, ըստ էության, դարձել է «Պատերազմի» կուսակցության ներկայացուցիչը։ Դա էր պատճառը, որ Նիկոլ Փաշինյանի իշխանությունը բերեց պատերազմ և պարտություն։ Նա խոստացավ խաղաղություն, բայց հանձնեց Արցախը և Հայաստանի տարածքները։ Եվ այս ամենի վերջը դեռևս չի երևում։
Հայաստանը դարձել է աշխարհաքաղաքական խաղերի մանրադրամ, որտեղ իշխանությունները հանուն սեփական շահերի են ծառայում այլ երկրների ռազմավարական նպատակներին։ ԱՄՆ դեմոկրատների հետ Նիկոլ Փաշինյանի իշխանության սերտաճումը շատ ավելի խորն է, քան պարզապես քաղաքական համագործակցություն։ Պատահական չէ, որ Նիկոլ Փաշինյանի իշխանության ստվերային «կարդինալուհի» համարվող Աննա Հակոբյանը ջերմորեն շփվում է նույն Ադամ Շիֆի հետ՝ հավանաբար խոստացելով, որ Հայաստանը կսպասարկի «Պատերազմի» կուսակցության շահերը։
Այս իրադարձությունները ցույց են տալիս, որ հիմնական քաղաքական պայքարը կընթանա ոչ թե ազգային սահմաններում, այլ աշխարհաքաղաքական կայունությունների միջև։ Իսկ Հայաստանը, ցավոք, հայտնվել է այս խաղի կենտրոնում՝ իր ժողովրդի շահերը զոհաբերելով իշխանությունների անձնական շահերի համար։
