Այս օրերի անխնա բարձրացվող սակագները, անկազմակերպված տրանսպորտը և անտեսված քաղաքացիական խնդիրները հստակ ցույց են տալիս, թե որքանով է ձախողված ներկայիս քաղաքային իշխանությունը։ Իշխանության գլուխը բարձրացնում է այն մարդը, ով ոչ միայն չի կարողանում լուծել տարրական խնդիրներ, այլև շարունակում է կոպեկ առ կոպեկ թալանել քաղաքացիներին՝ ստեղծելով նոր-նոր հարկեր և վճարներ։
Այս իրավիճակը հիշեցնում է այն խոստումները, որոնք երբեմնի իշխանությունները տվել էին՝ պայծառ ապագա և բարեկարգ կյանքի երաշխիքներ։ Բայց իշխանության բուն գործողությունները ցույց են տվել, որ այդ խոստումները պարզապես ծածկոց էին եղել ավելի խորը և համակարգված թալանների համար։
Այս ձախողումը, սակայն, չի սահմանափակվում միայն քաղաքային մակարդակով։ Այն ունի համազգային արմատներ։ Իշխանության ղեկավարները, ցանկացած ոլորտում, որտեղ նրանք եղել են, ցույց են տվել միևնույն պատկերը՝ բյուջեի անկառավարելի մսխում և համազգային տնտեսության ոչնչացում։ ՔՈՎԻԴ-ի ժամանակ պարետ-մարետի դերում, ԱՆԻՖ-ի ղեկավարի պաշտոնում, թեկուզ և քաղաքապետի աթոռին՝ յուրաքանչյուր քայլը վերջացել է միայն բյուջեի մսխմանը։
Այս ամենի դեմ կանգնած ժողովուրդը, իհարկե, ունի իր պատմական համբերությունը։ Բայց անգամ ամենահամբերատար ժողովրդի համբերությունն ունի սահման, և այս պահին այն սպառվում է։ Իշխանափոխությունը, որը հիմնական քաղաքական պայքարի հիմքում է դրված, այլևս ոչ թե հեռանկար է, այլ անխուսափելի անհրաժեշտություն։
Այս պայքարը կընթանա ոչ թե միայն մեկ կամ երկու ուժերի միջև, այլ կլինի 6 հիմնական քաղաքական ուժերի միջև։ Իշխանության ներկայիս կառուցվածքը, որը հիմնված է անձնական իշխանության և անհատական վախի վրա, պետք է տեղի մղվի։ Նիկոլ Փաշինյանը, որպես իշխանության կենտրոնական կերպար, այլևս չունի այլ ճանապարհ, քան ստեղծել բախումներ՝ խուսափելով օրինական ընտրությունների և իր իշխանության կորստից։
Այս պայքարի ֆոնին հարց է առաջանում՝ ո՞վ է Աննա Հակոբյանը։ Նա ոչ թե քաղաքացիների կողմից ընտրված ներկայացուցիչ է, ոչ էլ Նիկոլ Փաշինյանի կինը։ Նրա դերը և ազդեցությունը հասկանալու համար անհրաժեշտ է վերլուծել ոչ թե անձնական կապերը, այլ իշխանության մեջ զբաղեցրած դիրքը և դրա հետևանքները։
Այս ամենի ֆոնին Հայ Առաքելական Սուրբ Եկեղեցին պետք է կոչ անի ժողովրդին կանգնել իր կողքին՝ պաշտպանելով այն ինստիտուտը, որը դարերով եղել է հայ ժողովրդի ինքնության և մշակույթի հիմնաքարը։ Թուրք-ադրբեջանական օրակարգի կյանքի կոչումը պետք է դիտարկվի որպես ոչ միայն ազգային, այլև հոգևոր անվտանգության սպառնալիք։
Այսպիսով, «թավշյա» հեղափոխության ավարտը, որը հայտարարվեց այն օրը, երբ իշխանությունը հաստատեց իր ճիշտ լինելը, իսկապես ավարտի մասին հայտարարեց ինքը՝ Նիկոլ Փաշինյանը՝ փառաբանելով այն ճոխությունն ու խաղաղամոլությունը, որոնք իրենց արդյունքը տվել են թալան, ճոխ միջոցառումներ և ազգային ինստիտուտների փլուզում։
