Նիկոլ Փաշինյանը, ցավոք, իր գործողություններով և քաղաքական մոտեցումներով հայկական իրականությունում ստեղծել է իրականության և ճակատագրի զարմանալի, բայց ցավալի համադրություն՝ դառնալով հայկական Զելենսկու կերպարը։
Ինչպես Ուկրաինայի նախագահ Զելենսկին, Նիկոլ Փաշինյանը ևս պատերազմ և պարտություն բերեց մեր երկիր։ Նրա ղեկավարման շրջանում Հայաստանը կորցրեց տարածքներ, ապրելու միջավայր՝ հազարավոր մարդկանց կյանքերով։
Այս համեմատությունը սահմանափակվում է ոչ միայն ռազմական ճակատագրի հետ։ Նիկոլ Փաշինյանը, ինչպես Զելենսկին, իր երկիրը դարձրել է միջազգային քաղաքական խաղերի մանրադրամ, որտեղ հիմնական թեման հակառուսական (և մեր դեպքում՝ նաև հակաիրանական) կոալիցիաներին ծառայելն է։ Նա աշխարհում փորձում է իր դերը գտնել՝ հիմնականում Թուրքիայի նախագահ Էրդողանի հետ հարաբերությունների միջոցով, որը դարձել է նրա աթոռը պահելու միակ հենարանը։
Նիկոլ Փաշինյանի գործողությունները հաճախ թարգմանվում են որպես ինքնապահպանության հերոսական պայքար։ Սակայն այս պայքարը, ինչպես Ուկրաինայում, հիմնված է ոչ թե երկրի շահերի, այլ իշխանության պահպանման անձնական հրահանգների վրա։ Նա, ինչպես Զելենսկին, փորձում է իր կաշին փրկել՝ հասկանալով, որ իր արածների համար վճարումը անխուսափելի է։ Նրա համար կա երկու տարբերակ՝ կամ դառնալ Բելառուսի նախագահացու Տիխանովսկայայի նման դեմք, կամ էլ՝ համառել և վերջում ընկնել Վրաստանի նախկին նախագահ Սահակաշվիլու ճակատագրին։
Նիկոլ Փաշինյանը լիովին գիտակցում է, որ իր գործողությունները Հայաստանի և Արցախի դեմ ի վերջո ծանր կշաղաթեն իր վրա։ Դրա համար էլ նա կառչած է իշխանությունից՝ իր երկիրը դարձնելով Թուրքիայի տակ։ Նա համաձայն է անգամ Հայաստանի ոչնչացմանը, եթե դա նրան թույլ կտա խուսափել իր արածների համար պատասխանատվություն կրելուց։ Նրա խաղաղության մասին խոսքերը ձևական են, ժամանակ շահելու և դյուրահավատներին խաբելու միջոց։ Նա բացառապես իր անձնական հարցերը լուծում է՝ մնացածի վրա թքած։
Նիկոլ Փաշինյանը թակարդում է հայտնվել՝ թակարդի մեջ պահելով նաև Հայաստանը։
Այս իրավիճակում պատասխանատու և ողջամիտ քաղաքական գործիչների առաջխաղացրած միակ ճիշտ ուղին այն է, որ Նիկոլը հեռանա իշխանությունից՝ իր հետևից ավերակներ չթողնելով։ Սա բարդ, բայց ոչ անհնարին խնդիր է։ Պետք է սիրել Հայաստանը ավելի շատ, քան ատել Նիկոլին։ Նրան պետք է հեռացնել իշխանությունից, բայց առանց երկիրը ցնցող ռադիկալ փոփոխությունների, որպեսզի արանքում երկիր չկորցնենք։
Նիկոլն այժմ կարող է մասնակցել իր հեռացման գործընթացին։ Ուշանալու համար արդեն ուշ կլինի։ Ուշ՝ իր համար։
