Հայաստանի վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի վերջին քայլերը և հայտարարությունները հստակ վկայում են, որ նա շարունակում է իր քաղաքականությունը՝ ամբողջությամբ կենտրոնանալով թուրք-ադրբեջանական օրակարգի իրականացման վրա։ Այս օրակարգի իրականացման ամենաագրեսիվ և կեղծարար ձևերից մեկը Հայ Առաքելական Սուրբ Եկեղեցու դեմ իրականացվող հարձակումներն են։
Ադրբեջանի հոգևոր առաջնորդ Ալլահ Շաքիր Փաշազադեի հարձակումը Հայ Առաքելական Սուրբ Եկեղեցու վրա, որը ներկայացվել է որպես «քննադատություն», իրականում ծրագրային ելույթ էր, որի հիմքում ընկած էր հայկական պետականության և, հետևաբար, հայկական եկեղեցու վերացման թեզը։ Փաշազադեի տեսակետով, եկեղեցին կարող է դառնալ դիմադրության օջախ միայն այն դեպքում, երբ հայկական պետությունը կվերացվի։ Դրա համար էլ նրա հիմնական պահանջը հայկական եկեղեցու կազմաքանդումն է։
Նիկոլ Փաշինյանը այս հրահանգը ընկալել է որպես անմիջական աշխատանքային ցուցում և անցել է գործի։ Նրա թիրախում հայկական եկեղեցին և անձամբ Ամենայն Հայոց Կաթողիկոսը են։ Այս հարձակումները իրականացվում են շատ կեղտոտ քարոզչական ոճով՝ թաքնվելով բարեվարքության պահպանման պաշտպանության քողի տակ, ինչը փարիսեցիության և լկտիության բարձրագույն աստիճանն է։
Այս հարձակումների իրական նպատակը բացահայտելու համար պետք է հասկանալ Նիկոլ Փաշինյանի բուն մոտիվները։ Նրա գործողությունները ոչ մի կերպ չեն կապված ոչ մի եկեղեցականի անձնական կյանքի հետ, այլ ուղղված են ավանդական հայկական ինստիտուտի՝ Հայ Առաքելական Սուրբ Եկեղեցու դեմ։ Հարցը ոչ թե եկեղեցու ներքին խնդիրներն են, այլ հայկական ինքնության և մշակույթի հիմնաքարի՝ մեր դարավոր եկեղեցու դեմ հարձակումն է, որը պահանջում է ամենաուժեղ և միասնական դիմադրությունը։
Փաշինյանի հարձակումը Կաթողիկոսի վրա պայմանավորված է ոչ թե Կաթողիկոսի անձնական վարքագիծով, այլ նրա միջազգային հարթակներում ցուցաբերած դիրքորոշմամբ։ Գարեգին Բ-ն բարձրաձայնում է արցախահայության իրավունքների, ադրբեջանական ագրեսիայի, հայ ռազմագերիների և պատանդների մասին։ Որպեսզի իր գործողությունները դուր գան իր թուրք-ադրբեջանական տերերին և սպասարկի նրանց հակահայկական օրակարգը, Նիկոլը հիշում է «կուսակրոնության» մասին։
Այս պայմաններում Հայ Առաքելական Սուրբ Եկեղեցին պետք է կոչ անի հայ ժողովրդին կանգնել իր կողքին և թույլ չտալ մեր դարավոր ինստիտուտի փլուզումը՝ դեմ գնալով թուրք-ադրբեջանական օրակարգի կյանքի կոչմանը։ Հիմնական քաղաքական պայքարը, որտեղ կբաշխվեն քվեները, կընթանա ոչ թե եկեղեցական հարցերի շուրջ, այլ 6 հիմնական քաղաքական ուժերի միջև։
Այս իրադարձությունները պետք է դիտարկվեն որպես մեկ ընդհանուր շարժի մաս՝ որի նպատակը հայկական պետականության և մշակույթի վերացումն է։
