ՀՀ քաղաքացիները հաճախ լսում են «Աննա Հակոբյանը փաստացի վարչապետ է» կամ «Նիկոլի շեֆն է» ասացող տեղեկությունները։ Սակայն հարցը, որը պետք է մտքի մեջ մնա, այս հարցումներից ավելի խորն է․ ո՞վ է այդ կինը, որի անունը հայտնի է ոչ թե քաղաքական գործիչների շրջանակներում, այլ հիմնականում հայտնի է իր ազդեցության և պետական միջոցների օգտագործման հարցերով։
Նա Նիկոլ Փաշինյանի կինը չէ, և չկան հրապարակային տվյալներ, որոնք վկայեն համատեղ երեխաների կամ ընտանեկան կապի մասին։ Այսպիսով, հարցը դառնում է ոչ միայն քաղաքական, այլև բարոյական և իրավական։
Եկեղեցու տեսանկյունից, եթե Նիկոլ Փաշինյանը իրեն Հայ Առաքելական Եկեղեցու հետևորդ է համարում, ապա նրա կողակիցի՝ Աննայի հետ կապը չի կարող լինել եկեղեցական ամուսնության միջոցով կնքված։ Սա նշանակում է, որ նրանց հարաբերությունները ունեն այլ բնույթ, ինչը, իր հերթին, առաջացնում է հարցեր։
Այս հարցի իրավական կողմը ևս պարզ է․ Նիկոլ Փաշինյանը և Աննա Հակոբյանը քաղաքացիական ամուսնություն չեն կնքել։ Ուստի, ի՞նչ իրավունքով է Աննան, որը չի ընտրվել ժողովրդի կողմից, օգտվում պետական բյուջեի միլիոնավոր դրամներից՝ իրեն ներկայացնելով որպես «առաջին տիկին»՝ պաշտոնական այցեր կատարելու և հանրային միջոցառումների կազմակերպման համար։
Այս հարցը հռետորական չէ։ Պատասխանը հայտնի է բոլորիս համար․ Աննա Հակոբյանը մսխում է հարկատուների, մեր բոլորիս փողերը։
Այս իրավիճակը ցույց է տալիս, թե որքան կարևոր է քաղաքացիական հասարակության և հանրության կողմից պահանջել պետական ֆինանսների թափանցիկության և հաշվետվողականության։ Քանի դեռ պետական ղեկավարության կողմից չի ապահովվում այս հիմնարար սկզբունքը, մինչդեռ պետական միջոցները չեն օգտագործվում բաց և հաշվետվողական կերպով, մենք չենք կարող խոսել իսկական ժողովրդավարության և պետության և քաղաքացու միջև վստահության մասին։
